Αγροτική Οικονομία και Ένωση Αγρινίου

Οι «φυσιοκράτες» του 18ου  αιώνα, οικονομολόγοι της εποχής, θεωρούσαν τον αγροτικό τομέα ως την πρωταρχική μορφή παραγωγικής δραστηριότητας στο σύνολό της. Πίστευαν ακόμα ότι ο αγροτικός τομέας είναι η μοναδική πραγματική πηγή δημιουργίας πλούτου.

Οι απόψεις εκείνες έχουν, βεβαίως, μεταβληθεί στο πέρασμα των χρόνων και στην σύγχρονη εποχή δεν μπορούν, ασφαλώς, να αντέξουν σε καμία σοβαρή ή σοβαροφανή προσέγγιση οικονομικής θεωρίας. Ο πλούτος άλλωστε σήμερα παράγεται στα χρηματιστήρια,…. στα ομόλογα, στους λεγόμενους οικονομικούς κολοσσούς, που εύκολα, όμως, καταρρέουν από τη μια στιγμή στην άλλη, παρασέρνοντας εθνικές οικονομίες και απειλώντας με διεθνές κραχ. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα βιώνουμε τους κλυδωνισμούς μιας κρίσης που ξεκίνησε από μια τράπεζα σε κάποιο μακρινό σε εμάς σημείο του πλανήτη.

Παγκοσμιοποίηση!

Οι φυσιοκράτες είχαν βέβαια δίκαιο όταν τοποθετούσαν τον αγροτικό τομέα στον πυρήνα της παραγωγικής δραστηριότητας. Αλλάζοντας τη σειρά των λέξεων, όμως, εύκολα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι δίκαιο είχαν και στο δεύτερο αξίωμά τους, καθώς πράγματι – και έχει αρχίσει να γίνεται συνείδηση αυτό – ο πραγματικός πλούτος δεν είναι ούτε οι «φούσκες» ούτε τα …..χαρτιά. Είναι η ίδια η παραγωγή!  Χωρίς την οποία καμία θεωρία και κανένα σύστημα οικονομίας δεν μπορεί να αντέξει. Αν δεν υπάρχει ο πρωτογενής τομέας, η παραγωγή δηλαδή, τα προϊόντα, ο δευτερογενής απλά δεν έχει νόημα. Και ο τριτογενής ούτε μια μέρα δεν θα μπορούσε να σταθεί.

Η δύναμη της οικονομίας λοιπόν, η πραγματική δύναμη κάθε υγιούς οικονομίας, είναι ο αγροτικός τομέας. Και γι’ αυτό ακριβώς  η Ένωση Αγρινίου επενδύει στην παραγωγή, γι’ αυτό ακριβώς εστιάζει όλο το ενδιαφέρον και τις προσπάθειές της στην διασφάλιση του δικαιώματος ….. να συνεχίσει να υπάρχει αυτός ο πρωταρχικός και βασικός πυλώνας στήριξης της τοπικής και κατ’ επέκταση της εθνικής οικονομίας.

Το γεγονός ότι η Ένωση Αγρινίου έχει την οργανωτική επάρκεια και την ικανότητα να φέρνει αισίως σε πέρας έργα που το ίδιο το κράτος αδυνατεί, αλλά και η βούλησή της να συμβάλει αποφασιστικά στη διαμόρφωση πλαισίου που θα κατοχυρώνει εις αεί τον αγρότη, είναι τα στοιχεία εκείνα που την έχουν αναδείξει σε βασικό πυλώνα ανάπτυξης της περιοχής.

Οι δενδρώδεις καλλιέργειες, η πανευρωπαϊκή πρωτιά στην καλλιέργεια Στέβιας,  η παρεμβατική πολιτική στις τιμές, πάντα επ’ ωφελεία του παραγωγού, η διάθεση εφοδιαστικών εργαλείων, το γραφείο πληροφόρησης, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις και υποδομές, η καταλυτική παρέμβαση στην κτηνοτροφία με την ΑΜΦΙΓΑΛ  κ.τ.λ. κ.τ.λ., δεν είναι παρά οι επιμέρους εκφάνσεις στην ακολουθούμενη πολιτική μας. Στην βάση όλων αυτών, κοινός παρανομαστής είναι η εφαρμογή της οικονομικής θεωρίας στην παραγωγή.

Η εφαρμοζόμενη αγροοικονομία. Και τι σημαίνει αυτό;

1. κατοχύρωση ικανού ποσοστού αγροτικού δυναμικού στο συνολικό εργατικό δυναμικό της περιοχής, ως βασική προϋπόθεση «διατήρησης» κάθε άλλου κλάδου της οικονομίας που τροφοδοτείται ασφαλώς από την αγροτική οικονομία.
2. διασφάλιση ανάλογου ποσοστού  προϊόντος επί του συνολικού, ζήτημα μέγιστο για την Αιτωλ/νία.
3. επιθετική πολιτική στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, με ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, μάλιστα, δεδομένα σήμερα και με προοπτικές πολλά υποσχόμενες για το μέλλον της παραγωγής στην περιοχή μας,
4. διατήρηση και σταδιακή επανάκτηση του ποσοστού καλλιεργήσιμης επιφάνειας επί της συνολικής, σε συνεργασία με επιστημονικούς φορείς και Πανεπιστήμια της χώρας και του εξωτερικού, με ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο σε διεθνείς ενώσεις, με χρηματοδότηση από ιδίους πόρους πιλοτικών προγραμμάτων, με ευθεία παρέμβαση στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, με την υπόδειξη νέων καλλιεργειών και την εγγύηση της καλής διάθεσης των προϊόντων.

Όλα αυτά είναι οι συνιστώσες που καθορίζουν εν πολλοίς, αν όχι απόλυτα, και τη σημασία που έχει ο αγροτικός τομέας στο σύνολο της οικονομίας μας. Για τον «απλό» αγρότη, όπως καταχρηστικά συνηθίζουμε να λέμε, όμως, όλα αυτά δεν έχουν ίσως και τόση σημασία.

Σημασία έχει αν θα πληρωθεί ή όχι την επιδότηση, αν θα πουλήσει, που και πόσο, το προϊόν του, αν θα μπορέσει να πιστωθεί για να συνεχίσει την εκμετάλλευσή του. Και από την στιγμή που η Ένωση Αγρινίου διασφαλίζει όλα τα παραπάνω, απ’ τη στιγμή που κατάφερε να διασφαλίσει το μέγιστο δυνατό στο πλαίσιο της ΚΑΠ, ……. όλα καλά. Αυτό, όμως, δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν και δεν εφαρμόζονταν τα προηγούμενα.

Κατά συνέπεια το μείζονος σημασίας γεγονός, πολύ περισσότερο σε ένα Νομό που έχουμε μάθει να γκρινιάζουμε μόνο, να καταγγέλλουμε ότι μας αγνοούν και να διαμαρτυρόμαστε για τους αγώνες που δεν δικαιώνονται, είναι αυτό:

Ό,τι η Ένωση Αγρινίου έχει προ πολλού υπερβεί την Αιτωλοακαρνάνικη κακοδαιμονία και αναδεικνυόμενη σε ισότιμο συνομιλητή, έχει μετατραπεί σε συνδιαμορφωτή  των εξελίξεων. Αυτό το πλεονέκτημα είναι λάθος μεγάλο να το υποτιμούμε και ακόμα μεγαλύτερο να το υπονομεύουμε.

Αντίθετα θα πρέπει να αξιοποιηθεί ένα τέτοιο πλεονέκτημα, πόσο μάλλον όταν διερχόμαστε περίοδο μεταβατική, όπου η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική επιχειρεί μια ρηξικέλευθη τομή στα όσα έως σήμερα χαρακτήριζαν την ακολουθούμενη αγροτική πολιτική στη χώρα μας.